آبی گم شده

اون موقع که هواپیما سقوط کرد! ، چن نفر تو توییتر گفتن کار ایرانه. داشتیم توییتا رو بلند میخوندیم، داییم گفت نه بابا! دیگه انقد احمق و جنایتکار که نیستن! فردا 8 صبحش، تو ماشین نشسته بودیم، رادیو اعلام کرد هواپیما سقوط نکرده و گردن گرفتن کارو! ما ، مات و مبهوت مونده بودیم و حتی نمیتونستیم حرف بزنیم. توییترو باز کردم. جماعتی از همه فقط عذرخواهی میکردن که از کشورشون دفاع کرده بودن... اون روز، خیلی چیزا تو وجود من شکست....خیلی چیزا. راستش الانم نمیتونم باور کنم زدن بیمارستان لزوما کار اسرائیل باشه... دیگه نمیتونم هیچی رو باور کنم. تو این حملات تروریستی، اعتماد ما نشانه گرفته میشه که تو واقعه نیستیم و جون مردم بیگناهی که وسط معرکه اند و پشیزی ارزش نداره... سگ تو این دنیا. سسسسسگ آبی گم شده...

روز اول که رفتم مصاحبه، چن نکته طلایی بهم گفت مسئول مدیریت منابع انسانی از جمله اینکه به ما ربطی نداره طرف کیه و چی کارست و اعتقاداتش چیه. ما فقط محترمانه ازش پول میخواییم. همین! یه معامله است‌. کالا میدیم پول میگیریم. تمام. خییییییلی نکته مهمیه.خیلی نکته مهمیه. چرا اینو به من گفت؟ چون احتمالا حجابمو دید. و شما نمیدونین به کار بردن این نکته بصورت عملی چقد میتونه گاها سخت باشه... طرف با سگش اومده تو فروشگاه. یا بیرون پارک کرده! اومده تو. با همون دست بهت کارت میده. با همون دست شماره های کارتخوان رو میزنی و نباید حتی حالت قیافه تو عوض کنی... میان تو، سرتاپای مملکتو میشورن و حتی تو رو عامل دولت و همه گرونی و بدبختیای زندگی شون میدونن و تو با "سعه صدر" باید لبخند بزنی و همراهی شون کنی. خیلی سخته این حرکت‌. انعطاف میخواد. اونم وقتی خودت زخم خورده شرایط کوفتی اقتصادیی و جات اینجا نیست! اینا همه فشار کاره‌. فشاری که تو ۸ ساعت دیده نمیشه... آبی گم شده...

بخش اعظمی از مراجعین فروشگاه، پیرمردا و پیرزنای بازنشسته اند. کسایی که واسه خودشون کسی بودن. ولی الان یه پیر بازنشسته اند‌ که تو خونه اند‌ و گاها برای فرار از کسلی و تنهایی، میان خرید.  آدمایی که شاید زمانی زبانزد بودن ولی الان هیچ توانایی خاصی ندارن و فرسوده و اسقاطی شدن. اما سعی میکنن سرشونو بالا نگه دارن و نیفتن‌.  کسایی که توانایی جسمی شون پایین اومده‌. سخت راه میرن. زشت شدن و حتی دستشون میلرزه‌. اما دست از ریاست و چرت و پرت گویی برنمیدارن. هنوز فکر میکنن عالم دست اوناست. نمونه شو تو خونه داریم. از وقتی اینا رو دیدم، دیگه از داشتن پدرومادرم خجالت نمیکشم. فهمیدم خیلیا اینطورین. تایپ این آدما همینه‌. تغییرناپذیرن و احمق. همینن. بپذیرشون و رد شو.  بهشون که فکر میکنم میبینم خیلی شرایط سختیه. اوج سقوطه. و این دردناکه‌. اما زندگی کوفتی همینه.  واقعیت اینه ما هرچقدرم عمر کنیم، نهایتا فقط ۳۰ سال فرصت داریم خودمون باشیم و لذت ببریم‌. از ۰ تا ۱۸ که هیچی دست خودمون نیست. از ۱۸ تا ۵۰ و خردی نهایت زمانیه که میتونی ازش لذت ببری‌. ۱۰ سال از این زمان من گذشت و هیچ گهی توش نخوردم که بگم آخیش! می ارزید به زندگی کردن! هیچ چیزی راضی ام نکرد که بگم بدستش آوردم و لذت بردم از امکانات زندگیم. جوونیم‌‌. بدن سالمم. کمی کوهنوردی شاید این حسو تو وجودم زنده کنه. کمی هم کار با بچه ها. اما همیشه سایه شوم نگاه منفی خانواده بالاسرم بوده و نذاشته درست انجامش بدم‌. همیشه نفی. همیشه نهی‌. همیشه کارشکنی و جفت پا گرفتن برای زمین خوردن. نمیدونم اینا که به خدا و پیغمبر معتقدن، اون دنیا چطوری میخوان جواب بدن که چقد منو آزار دادن‌‌‌‌‌... آبی گم شده...

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">

آبی گم شده...

بخاطر شرایط یکی از بستگان ، دوهفته است که با بیمارستان و کادر پزشکی دم‌خوریم و از نزدیک شغل شونو رصد میکنم.  اسف ناکه. این حجم سختی و مشقت رو تحمل میکنن در برابر حقوقی که واقعا برابر نیست. آدم از دور فکر میکنه هرچی مربوط به پزشکی باشه، شان بیشتری داره. ولی واقعا از جهاتی هم به شغل خدماتی نزدیکه هم قصابی! در عین اینکه باید سعه صدر بالا، مهربونی زیاد و اخلاق حسنه رو در برابر فشاااار زیاد تحمل کنن. دیدن خلط و کثافت و شاش مردم برای اندازه گیری سلامت شون چیز جذابی نیست. نمیدونم چرا ملت از قبول شدن تو رشته پزشکی یا هرچیز مرتبط با اون خوشحال میشن... یا باید عاشق باشی یا دایورت کرده باشی.. آبی گم شده...

بچه ها فقط مادر نمیخوان

یه مادر خوشحال میخوان

‌کسی که برای خودش لباس قشنگ بپوشه، بخنده، استراحت کنه، پیشرفت کنه، آرایش کنه.بخنده بخنده بخنده

آبی گم شده...